Kurtçukname

Kurtçukname

Biz iki kurtçuk idik bir fındıkta
Dâim beraberdik karada akta

Yediğimiz hiç ayrı gitmez idi
Sevincimiz sonsuz idi bitmez idi

Kader ayırdı bir gün ikimizi
Sarmıştı gönlümü bir ince sızı

Fındık kurduydu gitti arkadaşım
Hiç dinmedi ondan beri gözyaşım

Ne yollar açtı Antep fıstığına
Daha bakmadı Ordu fındığına

Böbürlendi bizim fıstığın kurdu
Unuttu dağ taşı bilmedi yurdu

Sabrım kalmadı düştüğüm eleme
Ansızın sarıldım bir gün kaleme:

“Sen bir kurtçuk isen fıstık içinde
Ben de senin dostun fındık içinde

Nice fındıklar devrettik seninle
Nice yemişler gevrettik seninle

Ederdik birlikte tatlı sohbetler
Kımıl kımıl idi daim hilkatler

Dostun dosta ettiği revâ mıdır
Bu kibir ve gurur derde devâ mıdır

Kurtçuk bırakır mı arkadaşını
Hiç gider mi böyle alıp başını

Sen ki, benim yâr-i kadimim idin
Fındığın içinde enisim idin

Bir kerecik olsun hakkı hukuku gör
Sana son sözüm şu olsun ey nankör

Sana kalmaz bir gün Antep fıstığın
Fukara yurdudur içi fındığın”

Mektup yolladım ulaştı mı bilmem
Dost illerini dolaştı mı bilmem

Günler aylar geçti bir haber aldım
Duyunca şunları bir beter oldum

Eski dostun kurtçuk ölmüş dediler
Soğukta kaskatı kalmış dediler

Görmüş onu fıstıkta bir ehl-i dil
Yememiş fıstığı hemen, bunu bil

Koymuş kurdu pencerenin yanına
Nasıl da kıymış dostumun canına

Ölmüş gitmiş bizim kurtçuk soğuktan
Yan bu acıya kalbim durmadan yan

Gitmemiş meğer sevgisi kalbimden
Öldü arkadaşım ne gelir elimden

Bugünden yarına kalsın bu kıssa
Cümle sevenler alsınlar bir hisse

Hiç kimseler dostunu bırakmasın
Yaşı koyup da kuruya bakmasın

İbret alsınlar kurtçuğun halinden
Düşmesin hiçbir böcek dalından

Bu kıssa size yadigârım olsun
Okuyanın gönlü sevinçle dolsun