Ses

Yağmur yaprakların üzerine dokunuyor. Dere mırıl mırıl şırıl şırıl akıyor. Kuşlar bin bir çeşit sesleriyle gökkubbeyi dolduruyorlar. Tavukların, civcivlerin sesleri hiç fasıla vermeden köyün semalarına dağılıyor. Yağmur diniyor. Rüzgârın dokunuşuyla ses veriyor ağaçların yaprakları. Gün içinde tarife sığmaz sesler görüntülere karışıyor. Hayat bir yokluk olup derhâl kendine dâhil ediyor bu sesleri.

Gece oluyor. Karanlık sesi adeta emiyor ve onu kendi rengine dâhil ediyor. Vakitler koyulaştıkça çekilen gün ışığıyla beraber sesler de koyulaşıyor. Sesler zamanın bütün derinliğini kalbe getiriyor. Bütün bir geçmiş bir ses olup ruhumda yankılanıyor âdeta. Geceye bir yerden dâhil olduğumu duyuyorum. Bedenimle değil içimle ona karışıyorum. Geceye yükselen sesler kalbimden doğuyormuş gibi onları yine bana aitmiş gibi hissediyorum. Gecenin koyu siyahi gibi derinleşiyorum. Bir ses beni yine kendime davet ediyor. Sesler kalbimin ta derinlerinden geliyor. Gecenin hâkimiyeti sesleri sükûnete davet ediyor. Yükselen ses bu derin karanlıklarda yitip gidiyor. Zannediyorum ki, gecede kaybolan benim. Sonsuz bir ağırlık gibi bu siyah rengin içinde biteviye kayboluyorum. Bir renk olup geceye dağılıyorum. Bu sonsuz boşluk beni içine çektikçe çekiyor. Bedenimle neredeyim, bilemiyorum. Fakat ruhumla gecenin her yerindeyim.

Sesler duyuyorum. Kalbimin en derinlerinden yükselen… Gece oluyorum. Karanlığı bütün gönlümle dolduruyorum. Sesler duyuyorum. Sevdiğim ve muhayyilemi çıldırtan sesler… Beni zamanın en derinlerine götürüyor onlar. Gecede sesleri kendimde topluyor yüreğim. Karanlık denen boşluğun gecede hayatın kendisi demek olduğunu bir sesle denizler gibi dalgalanan şu zamanı duyunca anlıyorum. Gecede zaman bu seslerle içindeki hatıraları yüreğime boca ediyor. Sahilleri denizlerin bıraktığı zaman artıklarıyla dolu yüreğimin. Savruluyorum zamanda, şimdiden geçmişin en derinlerine. Gece seslerle dalgalandıkça kıyılarım dalgaların hücumuna maruz kalıyor. Ses gecede kader olup çıkıyor karşıma. Beklemediğim türlü nasipleri içine dâhil eden sesler gecenin bu koyu deminde hiçliğe karışan varlığın ve hatıraların acı çığlıkları oluyor benim için. Mustarip yüreğim geçip giden şeyleri bir öz hâlinde kendinde buluyor. Varlığın özü bir yokluk olup ruhuma dâhil oluyor.

Sesler duyuyorum. Bana yokluğa karışan şeyleri haber veren, gecenin karanlığından elimden kayıp giden şeyleri getiren, bir demde sonsuz bir derinlik olan karanlıkta beliren sesler. Yaşamın onlar demek olduğuna inanıyorum şimdi. Gönlüme dolan, kulağıma gelen, dokunabildiğim, derinden hissedebildiğim bir varlık olup çıkıyor ses.